Five Dedicated to Ozu

Kijken hoe verf droogt. Kiarostami presents zeventig minuten kabbelende zee. Letterlijk. Geen dialoog, nog erger, geen soundtrack. Alleen plagerig tussen de takes. Het zijn er vijf (het leken er eigenlijk meer) en ze zijn opgedragen aan Ozu. Waarom? Geen idee. Het is wel best ontspannend, ik dacht zal ik wat gitaar spelen, maar kreeg mijn hand niet uitgestrekt zogezegd, dus dan maar wat doezelen. Als je veertig minuten zee ziet en er komt een stoet eenden langs, dan is dat ineens heel grappig. Absurd minimalistisch is de laatste take van dierengeluiden en een maan spiegelend in pikzwart water, een nagenoeg zwart beeld. Het lijkt werkelijk bijna painting by numbers dan.