Forty Shades of Blue

Alsof je één verhaaltje uit Altman's Nashville haalt en dat vertelt. Forty Shades is op de fora van IMDB berucht om zijn moeizame eerste twintig minuten, en dat is wel logisch. Het personage van Dina Korzun, een Russische trophy wive, die met een oude Nashville-veteraan (Rip Torn) is getrouwd gedraagt zich zó robotachtig. Het lijkt een lange zit te worden, maar heel subtiel opent de film zich, terwijl de vrouw zich probeert te openen voor de teruggekeerde zoon (Darren Burrows) van Rip Torn. Langzaam krijgt de film bijna Anna Kareniaanse of Flaubert-achtige trekjes; een verveelde huisvrouw, overspel en depressies. Als helemaal aan het eind de vrouw wegrent en treingeluiden zijn te horen lijkt het werkelijk of ze zelfmoord gaat plegen. (Maar je kan het net zo goed positief interpreteren) Een random goede scène in Forty Shades zit in een zijlijn, als de jolige, wellicht dronken Torn de kinderoppas wat plaagt. In het establishing shot van die scène zien we al haar strakke spijkerbroek en ik dacht, hij gaat haar hand op d'r billen leggen. Dat gebeurt helemaal niet, maar als hij uit beeld is verdwenen en de Russische vrouw uit wil gaan en gedag zegt tegen de kinderoppas, heeft dat meisje haar jas weer aangedaan en gaat ze ook weg. Ze wil niet alleen met de muzikant blijven. Pijnlijk, subtiel en dapper, zoals de film.