zondag 18 juli 2010
Linda Linda Linda
Heerlijke film. Het begin is nog even wat onduidelijk (mag het!) met scholieren die zelf film-opnamen maken. Er komt een of ander jeugdfestival aan, en de regisseur roept heel hard en grappig "cut!". Het wordt fantastisch vanaf het moment dat drie meisjes zitten te peinzen wie er nu in hemelsnaam in hun band moet gaan zingen, na wat onvoorziene omstandigheden/ruzies. Een van de meisjes zegt: de eerste die door die poort daar loopt wordt het. Dat blijkt een Koreaanse uitwisselingsstudente, een prachtrol, die goed duidelijk maakt hoe lastig het is om als buitenlander in Japan te zijn. Je lijkt altijd wel een autist met die ondoorgrondelijke Japanners. (Nog naast gebruikelijke barrières als taal, lastig in een karaoke-bar) De andere drie meisjes in de band zijn ook goed getroffen, met name Kei, de nukkige gitarist met een mooie brede Joodse glimlach. (Echt waar!) Het nieuwbakken bandje zet het op een oefenen (wat absurde punkrockdeuntjes) en ondertussen is het festival in volle gang, als aangenaam kabbelende achtergrond. Ondertussen krijgen we flintertjes verhaal o.m. rond een nostalgische leraar, runder-darts en verliefde jongens. Geniaal shot volgt wanneer een van de jongens zijn liefde betuigt aan de Koreaanse en de andere drie verstopt achter een raam gluren hoe ie 't doet. Het is van een Pippi Langkous-achtige vrolijkheid. Ook in de bijrollen prachtpersonages, met een studio-eigenaar (veel oudere vriend van Kei) mogelijk een junkie, en ondanks alles een grappig figuur. Helemaal geniaal en mijn favoriete scène speelt zich af op een dak (van een van de schoolgebouwen) daar treft Kei een roodharig meisje met een fantastische rauwe stem, die daar maar zit te zitten. Het meisje leent Kei's gitaar en begint een bluesje te spelen. Wat een meid. Ik hoopte eigenlijk dat de ze hele film niet meer te zien zou zijn, want die ene scène was dus al zó leuk. Maar ze komt (natuurlijk) nog terug voor een liedje op het afsluitende festivalconcert, waar ook ons heldinnen-kwartet schittert. Je zou bijna mee gaan zingen, het refreintje is zo moeilijk niet. Linda! Linda! Linda Linda Linda!!!
Labels:
films uit de jaren '00,
Nobuhiro Yamashita
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten