En toen realiseerde ik me dat ik nagenoeg niets van Kusturica wist en dat de paar veronderstellingen die ik had er ook naast zaten. Het nog veel betere Underground was in de verste verte niet z'n debuut en is ook een stuk ouder dan ik dacht. Ik zou 'm in 1999 plaatsen. Da's vijf jaar te laat en weer een jaar daarvoor maakte Kusturica met Arizona Dream al een Amerikaanse film met topcast. En voor ie die zak geld kreeg moet ie toch indruk hebben gemaakt met zijn Balkan-films uit de jaren '80. In Arizona Dream heeft ie niet de minsten tot zijn beschikking. Zo is daar jaren '70-heldin Faye Dunayway, die later mopperde dat haar werk in deze film was ondergewaardeerd. Een beetje de (overigens terechte) frustratie van alle oudere actrices. Johnny Depp daarentegen was toen al aan zijn zoveelste jeugd bezig. Op zijn dertigste ziet hij er nog uit al 17. Tijd haalt rare trucjes uit, toen was ie dus al dertig, maar nu is ineens nog altijd pas 46... Dit duo vormt de hoofdmoot van het verhaal, maar het zijn de bijrollen die de film amusant maken. Enter Lili Taylor en (hè toen al?) Vincent Gallo. Eerstgenoemde ziet er vroegwijs uit en steelt op vampy wijze letterlijk en figuurlijk de show als een suicidegirl, continu sniffend en snuivend met een saffie in d'r mondhoek. Gallo is postmoderne komische noot als de wannabe-acteur die continu helden als DeNiro, Pacino en (dus) films als The Godfather en Raging Bull citeert. Arizona Dream is een uiterst chaotische film, dus kunnen de karakters zich uit het niets op een of andere plaatselijke talentshow bevinden, waar Gallo aankondigt een beroemde scène uit North By Northwest te "doen". Hij staat stil, kijkt op zijn horloge. En dan duikt ie op de grond, tot grote hilariteit van de toeschouwers (en de kijker) als het vliegtuigje door het maïsveldje komt overgevlogen. Althans, in het hoofd van Gallo. Hij krijgt een 1 voor de moeite. ("I hate that film" mompelt ie later in de running gag) Maar dit is dus eigenlijk allemaal bijzaak in de bizarre film waarin Johnny Depp het aanlegt met zowel Dunaway als Taylor. Moeder en stiefdochter, kortom fikse problemen, met Depp als dromer daartussenin. Want als de film een hart heeft is dat het wel, rare dromen, met vliegende vissen, eskimo's en, heel fraai, rijen cadillacs op stokjes. Dromen zijn altijd risky en ze maken ook hier de film wankel. Hoe langer het duurde hoe sterker het me deed denken aan een het surreële universum van Gilliam's Tideland. Heel eigen en aardig.
zaterdag 3 juli 2010
Arizona Dream
En toen realiseerde ik me dat ik nagenoeg niets van Kusturica wist en dat de paar veronderstellingen die ik had er ook naast zaten. Het nog veel betere Underground was in de verste verte niet z'n debuut en is ook een stuk ouder dan ik dacht. Ik zou 'm in 1999 plaatsen. Da's vijf jaar te laat en weer een jaar daarvoor maakte Kusturica met Arizona Dream al een Amerikaanse film met topcast. En voor ie die zak geld kreeg moet ie toch indruk hebben gemaakt met zijn Balkan-films uit de jaren '80. In Arizona Dream heeft ie niet de minsten tot zijn beschikking. Zo is daar jaren '70-heldin Faye Dunayway, die later mopperde dat haar werk in deze film was ondergewaardeerd. Een beetje de (overigens terechte) frustratie van alle oudere actrices. Johnny Depp daarentegen was toen al aan zijn zoveelste jeugd bezig. Op zijn dertigste ziet hij er nog uit al 17. Tijd haalt rare trucjes uit, toen was ie dus al dertig, maar nu is ineens nog altijd pas 46... Dit duo vormt de hoofdmoot van het verhaal, maar het zijn de bijrollen die de film amusant maken. Enter Lili Taylor en (hè toen al?) Vincent Gallo. Eerstgenoemde ziet er vroegwijs uit en steelt op vampy wijze letterlijk en figuurlijk de show als een suicidegirl, continu sniffend en snuivend met een saffie in d'r mondhoek. Gallo is postmoderne komische noot als de wannabe-acteur die continu helden als DeNiro, Pacino en (dus) films als The Godfather en Raging Bull citeert. Arizona Dream is een uiterst chaotische film, dus kunnen de karakters zich uit het niets op een of andere plaatselijke talentshow bevinden, waar Gallo aankondigt een beroemde scène uit North By Northwest te "doen". Hij staat stil, kijkt op zijn horloge. En dan duikt ie op de grond, tot grote hilariteit van de toeschouwers (en de kijker) als het vliegtuigje door het maïsveldje komt overgevlogen. Althans, in het hoofd van Gallo. Hij krijgt een 1 voor de moeite. ("I hate that film" mompelt ie later in de running gag) Maar dit is dus eigenlijk allemaal bijzaak in de bizarre film waarin Johnny Depp het aanlegt met zowel Dunaway als Taylor. Moeder en stiefdochter, kortom fikse problemen, met Depp als dromer daartussenin. Want als de film een hart heeft is dat het wel, rare dromen, met vliegende vissen, eskimo's en, heel fraai, rijen cadillacs op stokjes. Dromen zijn altijd risky en ze maken ook hier de film wankel. Hoe langer het duurde hoe sterker het me deed denken aan een het surreële universum van Gilliam's Tideland. Heel eigen en aardig.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten