Er bestaan maar liefst drie versies van deze film: Engelstalig,
Duitstalig en 'stil'. Ik koos op aanraden van de NY Times voor het Engelse
exemplaar, al prefereerde Garbo de Duitse. Dit was haar talkie debuut,
misschien dat ze nog wat aan haar eigen accent moest wennen... Wie kan
er stoerder 'Rong!' roepen? Garbo's lage stem verraste de mensen, die
zich iets feeëriekers hadden ingebeeld. Ik vind 'm passen. Garbo is een
stoere actrice. Modern gróót ook. (En met leuke ironische snuitjes.) Over
Garbo valt dus niet te klagen. Anna Christie – een echte historische
curiositeit – lijdt wél onder het accent van George Marion. Hij moet een
Zweed voorstellen, maar zijn 'by golly's en 'by jiminy's' klinken als
een Indiase theejongen. Al te koddig. Bovendien heeft het kereltje als
een echte junkie maar één onderwerp. De drank. That old devil. De zeerot
krijgt na vele jaren bezoek van dochter Garbo. Zij heeft haar
centjes in 'een huis' verdiend, en meldt zich nu ten einde raad bij haar
dronken schippersvader. Hun eerste moment letterlijk en figuurlijk in
hetzelfde schuitje is erg fraai, drijvend langs de grote New Yorkse
gebouwen. Op open zee meldt zich een 'kaper'. Op een vlot, opdoemend uit
de mist. De liefdestrubbels zijn aan de saaie kant. En wanneer het
'akkefietje' uit het verleden eindelijk is opgelost, doet zich prompt
een religieus probleempje an!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten