vrijdag 28 augustus 2015

I Remember Mama

'Is all?' 'Is good.' De geïntegreerde immigrantenfamilie aan het zaterdagavond-ritueel. Geld tellen, geld apart leggen, en zorgvuldige keuzes maken. Dat zouden meer mensen moeten doen. Sappelen wordt zo iets heel liefs, in plaats van een daily struggle met bovenbaasjes. We zijn te gast bij een handvol Noren in het San Francisco van begin twintigste eeuw. Sommigen denken nog terug aan de fjorden in de 'old country', maar de meeste zijn helemaal thuis. 'I don't suppose we could have a horse?' Hollywood heeft vanaf haar beginperiode van accenten gehouden, en deze George Stevens-film pakt behoorlijk realistisch door. Aangezien we de familie bijna nergens verlaten, kan iedereen elkaar aansteken met de 'koets' en de 'jahs'. Waar de keuze voor een spierwitte noordelijke familie wel erg voor de hand ligt - vergelijk deze zoetsappigheid eens met de depiction van zuidelijke volkeren - slaagt I Remember Mama als ode aan Frisco zeker. Zo zijn er precies genoeg shots die niet in de studio zijn opgenomen, maar werkelijk de heuvels en de markten opzoeken. Je voelt de liefde voor de omgeving. Het dramagehalte is verder even gevaarloos als de familie vol blonde vlechtjes en pijprokers, maar de cirkel naar het slot is een traantje waard. Samen één zijn. Met mama als motor en een lief dochtertje die het allemaal (tegen fikse betaling!) opschrijft. Win/win.

Geen opmerkingen: