'Is all?' 'Is good.' De
geïntegreerde immigrantenfamilie aan het zaterdagavond-ritueel. Geld
tellen, geld apart leggen, en zorgvuldige keuzes maken. Dat zouden meer
mensen moeten doen. Sappelen wordt zo iets heel liefs, in plaats van een
daily struggle met bovenbaasjes. We zijn te gast bij een handvol Noren
in het San Francisco van begin twintigste eeuw. Sommigen denken nog
terug aan de fjorden in de 'old country', maar de meeste zijn helemaal
thuis. 'I don't suppose we could have a horse?' Hollywood heeft vanaf
haar beginperiode van accenten gehouden, en deze George Stevens-film
pakt behoorlijk realistisch door. Aangezien we de familie bijna nergens
verlaten, kan iedereen elkaar aansteken met de 'koets' en de 'jahs'.
Waar de keuze voor een spierwitte noordelijke familie wel erg voor de hand ligt - vergelijk deze zoetsappigheid eens met de depiction van
zuidelijke volkeren - slaagt I Remember Mama als ode aan Frisco zeker. Zo zijn
er precies genoeg shots die niet in de studio zijn opgenomen, maar
werkelijk de heuvels en de markten opzoeken. Je voelt de liefde voor de
omgeving. Het dramagehalte is verder even gevaarloos als de familie vol
blonde vlechtjes en pijprokers, maar de cirkel naar het slot is een
traantje waard. Samen één zijn. Met mama als motor en een lief
dochtertje die het allemaal (tegen fikse betaling!) opschrijft. Win/win.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten