'Je verleden komt niet terug per trein.' De getraumatiseerde soldaat en
het jonge meisje. We zitten meteen op Salinger-terrein. Een gepijnigde
kerel spendeert zijn dagen lummelend op het station. Uit de ene hoek
lijkt hij nog stoer als Steve McQueen, maar dichterbij wordt het steeds
meer de manie van Chris Froome. Er brandt een verterend vuur in zijn
binnenste, een Feu Follet. (Een op alle punten vergelijkbare
sixties-classic.) De soldaat weet na een Vietnam-ongeluk niet meer wie
hij is. Terug thuis krijg je dan Memento in een suburb van Parijs. Daar
komt hij een meisje met haar vader tegen. Het meisje triggert iets. Een
aanraakbare pijn. Iets concreets. Hij palmt haar snel in, en draait er
niet omheen. 'Jij kan me helpen.' Het meisje evenzeer, nu pa haar heeft
achtergelaten bij de nonnetjes. Ze is even alleen. Haar échte naam mag
ze van de nonnen niet gebruiken. Twee naamlozen op zoek naar houvast.
Hun zondagse middagen aan de wandel zijn bijzonder Zen. Het meisje gooit
een steen in de vijver. De kringen omarmen elkaar. 'We zijn de cirkel
binnengestapt.' Voor één moment vergeet de man de pijn dát hij vergeten
is. Lang kan deze magie niet duren, natuurlijk. Het dorp begint te
kijken, en de zelfopofferende verpleegster die voor begeleidingsmeisje
speelt, vindt het ook maar ingewikkeld, zo'n piepjonge concurrente. Zeer
Frans, zeer fraai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten