'I
get a woman.' 'No, go back to the wheat!' Lijkt me echt een heel
lollige sample voor Cypress Hill. Een boertje in China denkt groot.
Rijkdommen moeten er komen. Alleen zo kan men triomferen. Dat krijg je
als Amerikanen met een giga-budget een Chinees epos maken. In 1937
betekent dat enkel westerlingen in de hoofdrollen. Door het
zwart-wit valt de 'yellowface' aanvankelijk nog niet zo op. Toch blijft
The Good Earth een curiositeit. 138 minuten lang weten de filmmakers
elke uitdieping (of 'omwieding') van hun personages te vermijden. Da's
bijna knap. Een Chinese boer krijgt een voormalige slavin als vrouw. De
twee wisselen nauwelijks één dialoog. Ze vinden elkaar wél in die
eerdergenoemde queeste naar geld... Ik begon dan zelf maar te speuren
naar onvermoede communistische bodems. De man ontpopt zich ten slotte
tot een soort koelak en de volksrevolutie flitst ook langs. Maar ook het
verwachte lijden voor de goede zaak is van korte duur. De kansen keren
met een toepasselijke simpele deus ech machina. Wie het geld zó graag
wil, zal het ontvangen. De boer begint dan toch nog op Erik van
Muiswinkel te lijken. In de peperdure en (dus!) indrukwekkende finale
gaat zijn shirt uit. Staat ie in zijn blote bast als de zanger van
Rammstein het plebs te dirigeren in de strijd tegen... sprinkhanen. Dus
toch gewoon bijbels?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten