Weer
een gaatje in de cultuurkennis gevuld. Een opera van Mozart! Door
Bergman. Omdat ik eigenlijk nooit een hele opera heb gezien (of het moet
er één door Frank Groothof zijn...) kan ik niet goed aangeven wat de
Zweedse meester nou precies heeft veranderd. Wellicht zit zijn eigen
touch in het alledaagse, iedereen ziet er érg seventies uit. Elke aria
hebben we een goed zicht op de vullingen. Het is allemaal heel
pacificistisch en Zweeds. Bij de broederlijke teksten verschijnen de
teksten op kartonnetjes. Charmant houtje touwtje-werk dus. (Zat Bergman
daar nou zelf te schaken backstage?) Inhoudelijk kent Die Zauberflote
één grote ster. Papageno! Het boswezentje in het groene pakje zou zó
graag zijn Papagena vinden. Twiedeliet. Zijn fluitje lokt enkel
fladderaars. Maar dankzij de toverfluit van de prins beleeft hij een
bij vlagen onnavolgbaar avontuur. (Het libretto bevat een haast
postmoderne schurken-switch.) Shakespeariaanse heksen leiden de
gezellige boel schaterend in. Die decolletés, da's wel ultiem opera
hoor... Papageno would approve. Voor deze 'noob' is het verrassend dat
de beroemdste a-a-a-a-ria in feite door een bijfiguur wordt gezongen.
Maar de bijfiguren waren toch al het leukst. Daar is Papageno weer,
depri in de weer met een touw... 'Now this tree will do just nicely/Suits my
purposes precisely.' Maar dan in het Zweeds hè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten