Dick & dog-jokes en domme
agenten. Nee, een heel verheffende komedie is Ruthless People niet
geworden. Het is niet eens een zwarte komedie, wat mij betreft, want
stiekem zijn de meeste personages best lief. Hoe noem je een komedie die
doet alsof ie zwart is? (Als zevenjarig mannetje was ik altijd
geïntrigeerd door 'zwarte komedies' in de tv-gids, zouden daar alleen
zwarte mensen aan meedoen?) Hoe dan ook... Ruthless People is er eentje
uit Danny De Vito's gouden jaren, zo rond Throw Momma from the Train.
Hier komen 'ruthless people' het lastige moordklusje voor 'm opknappen.
Twee tofu-liefhebbers kidnappen zijn echtgenote (Bette Midler) en Danny
is maar wat tevreden. Hij gaat zéker geen losgeld betalen voor die
dieetmaniak annex poedelknuffelaar. Om van Midler te kunnen genieten,
moet je wel even door de laagjes hysterie bijten, ze is zo'n Sylvia
Millecam-achtige furie. Ik zie d'r al achter de desk zitten van Ook Dat
Nog. (Als we het toch over programma's uit de tv-gids van vroeger
hebben). Toch is de beste grap in Ruthless People wél van haar hand (en
andere lichaamsdelen). Het is niet eens een wisecrack, maar het
langzaam voortschrijdende inzichtje dat ze bezig is met een 'Oldboytje'.
Wat geeft er nou meer gelegenheid om aan je fysiek te werken dan een
periode van eenzame opsluiting?
Tweede kijkbeurt - per ongeluk - tien jaar later:
'My only regret is that the plan isn't more violent.' Desperately Seeking Murder met Danny DeVito. De rijkaard wil zijn vrouw dood, hééft ook al plannen, maar dan wordt ze gekidnapt. 'This is not like you, you meticulous bitch.' Omdat er ook nog mensen op het hoofd van de 'spandex miniskirt king' zelf uit zijn, wordt de verwarring al snel film noirig. Geen gezeur: voor een 'poke in the whiskers' is tussen al criminaliteit altijd tijd. Veel om het lijf heef Ruthless People dus niet - het is meer een film waarvan ik graag de soundtrack zou vinden. Niet omdat ie goed is, maar gewoon omdat ie bestaat. Rariteiten van Bruce en Billy en een hele zwik gated drums. Betty Midler zingt als ontvoerde eega niet eens, zij doet vooral een hoop fitnessoefeningen. De eighties waren lichaamgeobsedeerd, maar de Oudere Vrouw mocht er in elk geval nog wél wezen. (Bette is noch de oudste noch de naaktste). De finale 'sends in the clowns', en verkrijgt door het harde, trillende licht van LA zowaar iets van Falling Down. 'You kinda just hang on... bleeding.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten