Dick & dog-jokes en domme
agenten. Nee, een heel verheffende komedie is Ruthless People niet
geworden. Het is niet eens een zwarte komedie, wat mij betreft, want
stiekem zijn de meeste personages best lief. Hoe noem je een komedie die
doet alsof ie zwart is? (Als zevenjarig mannetje was ik altijd
geïntrigeerd door 'zwarte komedies' in de tv-gids, zouden daar alleen
zwarte mensen aan meedoen?) Hoe dan ook... Ruthless People is er eentje
uit Danny De Vito's gouden jaren, zo rond Throw Momma from the Train.
Hier komen 'ruthless people' het lastige moordklusje voor 'm opknappen.
Twee tofu-liefhebbers kidnappen zijn echtgenote (Bette Midler) en Danny
is maar wat tevreden. Hij gaat zéker geen losgeld betalen voor die
dieetmaniak annex poedelknuffelaar. Om van Midler te kunnen genieten,
moet je wel even door de laagjes hysterie bijten, ze is zo'n Sylvia
Millecam-achtige furie. Ik zie d'r al achter de desk zitten van Ook Dat
Nog. (Als we het toch over programma's uit de tv-gids van vroeger
hebben). Toch is de beste grap in Ruthless People wél van haar hand (en
andere lichaamsdelen). Het is niet eens een wisecrack, maar het
langzaam voortschrijdende inzichtje dat ze bezig is met een 'Oldboytje'.
Wat geeft er nou meer gelegenheid om aan je fysiek te werken dan een
periode van eenzame opsluiting?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten