'I'm beyond
help!' Elke man kent het wel. Loop je weer je 'Mr. Hyde' achterna.
Nooit geweten dat Jekyll and Hyde zó'n heerlijke foute metafoor was.
Mamoulians flitsende filmversie staat nog altijd recht overeind. Het
begint al met vier minuten in Lady in the Lake-stijl. Een film vanúit de
ogen van het hoofdpersonage. Het zou inderdaad een smakelijke 'game'
zijn. Een soort Leisure Suit Larry. Jammer dat de makers het niet de
hele film volhouden. Dan hadden ze de transformatie enkel aan de hand
van reacties van de tegenspelers moeten tonen. Nu barst Jekyll als de
Hulk uit zijn shirtje, zijn huid wordt donkerder, zijn neusvleugels
breder. Ja, racistisch is het wel. De exotische primitief als het
seksbeest waar Londen voor siddert. Eigenlijk is de film leuker als
Jekyll gewoon Jekyll is, en de seksuele hypocrisie om zich heen
aankaart. Hij mag niet met het meisje van zijn dromen vrijen, pardon
trouwen, althans niet snel genoeg, terwijl hij het wachten wel beu is.
De zwiepende benen van Cockney-meisjes tikken als een tijdbom. De
censuur zat te slapen (of had ook een pilletje ingenomen) want we zien
zelfs een glimpje tiet. Mooi hoe in 1931 het opstropen van een maillotje
nog gewaagd was, en ook meteen zo vóelt. En de professor? Hij knutselt in
het lab aan een spetterende combi van Viagra en anti-depressiva. De
bijwerkingen doen een dasje uit en 'm de das om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten