'Thank heaven for little girls, they grow up in the most delighful way.'
De geweldig verlekkerde Maurice Chavalier windt er meteen in de
openingssong al geen (baby)doekjes om. Dit is Lolita met de zwier van
Ophuls. Het meisje dat langzaam in de juiste ronde vormen wordt gekneed
heet Gigi (Leslie Caron). Zij is geen onbekende op dit maagdelijke
terrein. Een paar jaar eerder was ze nog leukere in
het nog wat naievere Lili. Eeuwig kindmeisje Caron máákt deze
Minnelli-musical, precies zoals je verwacht na zo'n intro. Met d'r
prachtige blauwe oogjes, kostschool-outfits en bovenal door alle
heerlijk ironische snuitjes die ze trekt. Waar haar oma en tantetje hard
hun best doen om een dame van d'r te maken, zet Gigi het gewoon op een
zuipen. Stiekem net zo stoer als Pippi. Liedjes zingen gaat haar minder
af. Maar daar is ook niet echt op gerekend. Alle anderen babbelen ook
meer dan dat ze galmen. Een soort Kurt Weilliaans sprechgesang. Pas na
tachtig minuten zorgt de gigi-verliefde rijke gladjakker (en
suikertycoon) Louis Jourdan voor een eerste echt zoete melodie. Leslie
heeft haar lesjes dan geleerd. Ze kan wat vrouwen moeten kunnen. Pak die
sigaar, laat 'm sensueel onder je neusje langs glijden, schud er even
lekker mee, en geef 'm dan aan je kerel. Het stukje eraf knippen. Dat
doet ie zelf! 'So young, so fresh, so eager.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten