'Who's we?' 'We is me, that's
who.' Onverbloemd egoïsme, gebulderd op megafoon-niveau. Een erg
rooskleurig beeld van de Amerikaanse politiek geeft Born Yesterday niet.
Terecht niet, want die absurde (maar logische) verstrengeling van geld
en politiek is van alle tijden. In het stokoude Born Yesterday heeft een
'junk man' een ielig congresmannetje 'in de pocket'. Ook toen al. De
ambitieuze magnaat is met zijn 'trophy wife to be' naar Washington
gekomen om de boel 'te regelen'. Waar de kerel bassend commandeert,
zanikt zijn 'chorus line girl' met de krakende stem van een viswijf.
Misschien ontstond hier dat Mighty Aphrodite-cliché, misschien bestond
het al eeuwen. In elk geval zijn twee cartoonstemmen in één film erg
veel van het goeie. De twee zijn op hun leukst als ze zwijgend een potje
Gin Rummy spelen. Liefde en haat in één kaartspelletje verenigd. Omdat
het 'domme blondje' domme blonde dingen roept, huurt haar kerel een
leraar in. Pygmalion-moves. Zij windt de bebrilde Washington-nerd snel
om de vingers. 'Misschien kunnen we elkáár wat leren.' Jammer dat de
leraar niet nog wat jonger was. De Grand Tour door Washington is
amusant, maar erg patriottistisch. De teksten blijven echter leuk. 'Ik
heb niks tegen een babybrein, maar als het dertig jaar dingen heeft
kunnen absorberen...' 'Whát makes you think I'm 30?!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten