Het is deze zomer duidelijk Charles Laughton-retrospectief in dit
filmhuis. Hij was me eerder nooit opgevallen, maar duikt ineens overal
op. Zo ook in deze Eisensteins flitsende thirties-blockbuster. Laughton
is de kapitein die zijn bootsjongens graag ziet kruipen. Hij likt er
zijn dikke lippen nog nét niet bij af. Méér driedimensionale diepgang
dan die uit-stekende, pompeuze grijns valt er niet te bespeuren. Mutiny
on the Bounty moet het niet hebben van psychologie of politiek.
Muiterij, daar wist men in Hollywood zich niet goed raad mee. Kon je dat
eigenlijk wel 'endorsen'? De intiteling wringt zich alvast hilarisch in
allerlei bochten. Het is dan ook lang wachten tot de muiters de sadist
eindelijk overboord zetten. Clark Gable geeft met tegenzin het laatste
zetje. De film lijkt in de warrige chronologie ook liever bij Laughton
te blijven. Gable – zonder snor, met staartje – paradeert intussen als
de Clooney van zijn tijd. Dat is geen acteren meer, dat is gewoon
elke scene superstar appeal uitstralen. De mannen van de Bounty beleven
tussen de feodale ellende nog wel een langgerekt en gestrekt intermezzo
in Tahiti. In de woorden van de captain: 'the tropical grog shop'.
Hoewel de meisjes iets té decent gekleed gaan (extra opvallend tussen de
overdaad aan mannentepels) is het best sensuele tropicalia. Geen wonder
dat de muiters op Pitcairn bleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten