'Boys, between childhood and older.' Het duurt meer dan driekwart film
voordat hét woord dan eindelijk, en héél voorzichtig valt. Jongens...
Dát was wat de dichter zocht op die arme Europese stranden. Het begrip homoseksualiteit horen we niet. In welk jaar zou Hollywood dat hebben
aangedurfd? Toch maakt juist het gedraai de film spannender. Eigenlijk
wel een slim trucje van Tennessee Williams. Van zijn verfilmde
toneelstukken is dit wel een van de mindere, en een van de babbeligste
(actie werd lastig he...). Het intro is nog wel zeer filmisch.
'Koningin' Katherine Hepburn laat haar luxueuze villa zien. Inclusief
'zeldzame planten'-tuin. Het broeit er als in To Have and Have Not. 'En
dit is de Venus Flytrap'. Freudiaanse symboliek met de diepgang van een
iel blaadje. Montgomery Clift waait ook bijna weg. Hij had nog zeven
jaar te gaan, maar lijkt hier op sterven na dood, alsof het licht van de
camera 'm pijn in de ogen doet. De woorden strompelen zijn mond uit.
Hij moet nochtans Amerika's beste 'neurosurgeon' voorstellen. Nee, geen
operaties op de gay (dat is de verloren en verdwenen zoon), maar op
diens dekmantel. Elizabeth Taylor mag weer alles uit de kast halen
(inclusief badpakken). Van mij had het plot-inhoudelijk nóg wel wat
gemener en gekker gemogen, maar de maffe Fellini-finale is in alle
opzichten Europees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten