Aaron
Copland, Henry James, William Wyler. Als dat geen bundeling van klasse
is. Het vlekkeloze The Heiress is even weelderig als de borduurwerkjes
die de openingstitels begeleiden. Piekfijn verzorgd en opgesloten in
zichzelf zit Olivia de Havilland te wachten op een vent. Ze is dodelijk
verlegen, en het laatste restje assertiviteit is door pa gestikt. De man
is een indrukwekkend mentale tiran. (Van Russische literaire allure,
denk ik dan al snel.) Hij houdt alleen van 'mama'. En mama is dood. De
genegeerde en ondergewaardeerde dochter Olivia zit ondertussen maar te
smachten naar dat vonkje. Ik hield meteen van d'r. De openingsscene
alleen al. Olivia in de weer met haar vlecht. Samen met een 'maid' durft
ze de bo(e)l wél los te gooien. Maar zie haar verschrikte blik als er
later dan toch een potentiële lover verschijnt. Montgomery Clift mag het
gaan doen, en hij is op zijn taak berekend. Hij heeft zelfs wat
dikkigs! In een van de weinige volvette, barokke rollen uit zijn oeuvre
stormt hij een leven binnen dat enkel op kousenvoetjes betreden kon
worden. In deze fase schittert (en toonschildert) ook Copland. Dertig
melodieuze minuten lang betovert Montgomery de maagd. Het is de fase die
fans 'mee' zullen kunnen lipsyncen. Elk zin is raak. Elk lachje
prikkelend. Daarna is de pret uit en begint de serious business. Pa in
het verzet. Levenslesjes met elke steek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten