'I'm a lone, lorn creature. And
everything goes contrary with me.' Het wordt hoog tijd om eens een Dickens
te lézen. Als de teksten uit David Copperfield een graadmeter zijn, moet
dat een humoristisch en scherp genoegen zijn. (Niet dat ik daaraan
twijfelde!) Deze Cukor-verfilming is juist wat fragmentarisch, en nogal
soft en weeïg. Eigenlijk komt Master Copperfield ondanks alle ellende steeds
goed terecht. De hoeveelheid jankgezichtjes die het verschrikkelijke
kindacteurtje Freddie Bartholomew trekt, zijn dan ook aan de overdreven
kant. Het mannetje was in Captains Courageous al pedant onuitstaanbaar,
en daar helpt een Dickens-verhaal niks aan. Gelukkig wordt ie halverwege
afgevoerd – voor de volwassen David – en prompt gaat het niveau omhoog.
De pittoreske chaos werkt dan aanstekelijk. Copperfield wordt omringd
door Roald Dahliaans excentriekelingen ('Janet, donkeys!') en smakelijke
griezels. Zo is er W.C. Fields als de mislukte zakenman die praat in
Shakespeariaanse woordschilderingen. 'In short, I am forever flawed.'
Nog een tikkie met de cane leuker is Uriah Heep. Roland Young glibbert
op zijn Gollems door de film. Een heerlijke creep, en o zo humble. En
David? Die staat erbij en kijkt ernaar. Trouw je de verkeerde? Geen
zorgen. Ze gaat snel uit eigen beweging hemelen. 'Ik was toch maar een
stom kindvrouwtje'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten