'Geen
elektriciteit, verleidelijk hè!' Het was een gokje. Zou het kijken van
dit derde deel van Satyajit Ray's Apu Trilogie wel zin hebben, als ik
het eerste deel járen geleden had gezien, en het tweede deel nog niet? Het viel gelukkig mee. In The World
of Apu geeft het hoofdpersonage zelf de benodigde invulling van
achtergronden, nota bene in de vorm van een idee voor een roman. Kunst
over kunst. Meteen modern. Apu is een kunstig personage, maar hij wil
ook zelf - op zijn Bandini's - kunstenaar worden. Hij raakt echter (zoals dat gaat met
personages...) gevangen in het Echte Dramatische Leven, vol van
universal truths and cycles. Begeleid door de klanken van Ravi Shankar
wordt Apu door zijn beste vriend uit zijn zolderkamertje gebonjourd. Daar zat hij toch alleen maar met zijn fluit
te spelen, schulden te maken, en naar de buurvrouw te staren. (Ik vond
het typisch genoeg de beste fase!) De twee vrienden trekken naar het
'hinterland', waar de dingen gaan zoals ze altijd gaan. De rituelen van
de uithuwelijking. Het lot is Apu dan nog goed gezind. Terug thuis
moet hij prompt de ambtenaar uit gaan hangen. Met een collega grappen
over de ideale vrouwen ('ze moet je wel tegen durven te spreken'). Het
burgerlijke genot blijkt van korte duur. Apu is gedwongen zichzelf te
overstijgen. Weg van het papier. Van het papier af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten