Danton

Als die Franse revolutie nou íets minder ver was ontspoord, dan kon je nu nóg als hipster met zo'n rood mutsje rondlopen. Het zou een mooie, archaïsche variant op het Che Guevara-shirt zijn. De parallellen tussen communistische regimes en 'les committées', worden er hier door Wajda bijzonder dik opgelegd. Hij ontkende het zelf ten stelligste, dus dan weet je dat het waar is. Ergens zit zelfs een kerel in een Cuba-groen legeruniform een sigaartje te roken. Depardieu speelt Danton, een volksheld die zich gaandeweg tegen de Terreur heeft gekeerd. (Overigens niet nádat hij zelf genoeg fouts had helpen opzetten.) Hij is kortom, een echte politicus. Zijn nemesis is Robbespierre. Het totalitaire tegendeel. Koel, berekenend, keihard vóór het volk (in alle mogelijke betekenissen) maar weet hij wel iets ván het volk? 'Ze zeggen dat je nog nooit een vrouw hebt gehad', voegt Danton de gepoederde Kant-look-a-like toe. Robbespiere tragisch noemen zou te ver gaan, maar dat de film naar Maxim had moeten worden vernoemd is een ábsoluut feit. Met hem in beeld leeft de film, door te sterven. Danton roeptoetert in rechtbankdrama. Robbespierre, die heeft zichzelf vastgedraaid in het rad van de revolutie. Hij kan alleen nog doorrollen. Alles lijkt voor niets geweest. Elke spreuk leeg. Net als zijn vermoeide lichaam. 'In dit huis eert men de titel citoyen.' Welk huis?