Jazz, ik smurf het
nog altijd niet. Wat ik wel weet: de koningen van de congas komen uit de
latin. Hun fusion ritmes stopten de peper terug in de seventies-jazz. Wat
minder modale improvisatie, wat meer ouderwetse swing. Cooler door
hotter. Calle 54 betuigt eer aan de oude helden, en laat ze in een
studio op 54th Street los. Nauwelijks verhaal, gewoon handenvol liedjes.
Je kunt dus eigenlijk net zo goed de soundtrack opzetten, al mis je dan
de karakterkoppen en snelle handjes. Check de verbluffende muzikale spierballen van
Michel Camilo. Speedy Gonzalez op de piano. Eén van zijn sidemen is óók
goed voor een brede grijns (van zowel Camilo als de kijker). Anthony
Jackson heeft de kop van Cee-Lo Green, een bas te groot voor zijn lijf,
en een techniek! Soms is het gewoon niet leuk meer. (En aan het eind van
zijn solo dondert ie bijna van zijn krukje.) In een wat minder
interessante big band treffen we Dave Valentin. Zijn ogen puilen zover
uit dat ze bijna zijn dwarsfluit raken. Later kreeg ie on stage een
hersenbloeding. Dat verbaast nauwelijks... Tussen de warmbloedige
liedjes sjokken de muzikanten door een winters New York. Het slot
is voor pa en zoon Valdes. Pa Bebo tegen zoon Chucho 'je bent zo dik als
een pad!' Maar deze zoon, een uit de kluiten gewassen Jay-Z zorgt voor
het mooiste muzikale moment. Achter de piano, impressionistisch in
zichzelf gekeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten