Wie de films van Buñuel helemaal
begrijpt mag zijn hand opsteken. Wie weet wordt die meteen afgehakt, in een doosje gestopt, of komen er mieren uit gekropen. Als je geluk
hebt mag je 'm bij een leuk meisje in de mond doen. (En zij de hare bij
jou.) Om helemaal in die suri-stemming te komen keek ik als voorfilmpje
eerst even die andere Dali/ Buñuel-samenwerking. 'Don't know about you,
but I am un chien andalusia!' Misschien is die nog wel wat vreemder dan L'Âge d'Or. Onversneden surrealisme. De symbolen buitelen driftig over
elkaar. Het effect heeft iets van een bezwering. Ergens gedurende dat
kwartier loopt een man richting deur, richting zijn einde, en een split
seconde dacht ik dat hij plots naakt in de weerkaatsing van een spiegel
verscheen. Volgens mij is dat niet eens waar! Da's de kracht van
suggestie... 'Hoofdfilm' L'Age d'Or is óók kort, maar neigt in elk geval
naar full length. De langere speeltijd geeft wat rust. Geen koortsige
nachtmerrie, maar een sensuele droomstaat. Alleen zo kun je van
schorpioenen naar uit het raam gemikte bisschopjes worden gevoerd. De
film was een schandaal, en boze Parijzenaren riepen 'dood aan de Joden'
naar het scherm. Nu riepen ze dat waarschijnlijk elke dag, maar de
consternatie is begrijpelijk. De film is nog altijd verknipt sexy. Zelfs
de tenen van een standbeeld krijgen een beurt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten