'Stop being so damn casual.' Swingend door de sixties. Petulia is in
haast alles de modieuze avant-garde film. Enkel de muziek van John Barry
is wat te tonaal. Verder is het een echte Antonioni-affaire. Decadente
yachten en chique mensen voor én achter de camera. (Roeg ving de
beelden.) De hoofdrollen (met de nadruk op hóófd) zijn voor George C.
Scott en Julie Christie. Het is amusant de rouwdouwer Scott in een
coltrui te zien. Ergens doet ie zelfs een wít colbertje aan. Het moet
niet gekker worden. Gek is Petulia wel, het borderliner-meisje dat op
een donor avondje besluit een affaire met de arts te beginnen. Ze is
teleurgesteld dat hij niet eens getrouwd is. (Zij wel.) 'Zo zijn we
nooit gelijkwaardig in het schuldgevoel'. De twee verlaten het feestje
voor een bizar motel. Dit is die post-technologische, pre-digitale era.
Ergo, de portier komt tot je via tv, en de sleutel per buizenpost. De
eerste minuten is de film zo een absoluut feestje. Flitsende
flashbacks omringen de affaire met duisternis. The Grateful Dead speelt.
Julie Christie sjouwt met een tuba (highlight met een low note) en we
zien een Cronenbergiaanse hoeveelheid bebloede lichaamsdelen. Toch is de
magie van deze puzzeldoos 'of a downfall child' wel wat snel uitgewerkt.
Daarvoor is het stijltje te bekend. Alsof alle vrouwen eind jaren '60
bij dokters op de bank lagen... Well, maybe they did.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten