Wat verouderd eerder, echt
of nep? Echt is onherroepelijk helemaal van het nu. Het neppe was altijd
al een overduidelijke constructie, hoeveel jaren later je het ook ziet.
De Franse regisseur Pagnol is een echte neppe. Hij is de chroniquer van
een karikaturaal verleidelijk Frankrijk. Dat maakt 'm duidelijk
ouderwetser dan een Jean Renoir (die nog in Pagnol's studio werkte).
Toch vond ik La Femme du Boulanger veel leuker dan Renoir's
neorealistische Toni. Pagnol's galante stijl zwiert zo lekker luchtig.
Misschien heb ik inmiddels gewoon teveel Hollywood-melodrama's gezien...
Pagnol's hoofdpersonage is een Chaplinesk bakkertje met een bloedmooie
vrouw. Vers aangekomen weten de inwoners van het dorpje zowel het brood
als 'de spelen' te waarden. De bakkersbabe grijpt haar kans. (En heeft
ook precies één rake lustige scene nodig om te bewijzen dat haar zin
oprecht is.) De arme bakker (nu 'cocu') kan het niet geloven. 'Wie kon
in godsnaam vermoeden dat ze Italiaans sprak!?' Omdat het dorp niet
zonder het brood kan, staan alle lage van de samenleving het bakkertje
bij. Hier komen Pagnol's clichés het smakelijkst tot hun recht. De
rechtschapen priester, de linkse leraar met de bleke blik van Harry
Langdon (Hollywood is nooit ver weg), de oversekste markies, en
natuurlijk vele, véle nukkige schoffelaars. 'Jij steelt mijn schaduw!'
'Jij mijn zon!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten