Er schijnt ook een
kleurenversie van deze Ierse gangsterfilm te bestaan. Ik vind dat je dat
eraan 'af ziet'. Het zwart-wit is meer een filtertje. Terwijl de arty
oplossing voor de hand ligt. Beginnen in kleur en dan langzaam alles
in grijstinten laten vervallen. Totdat alle kleuren uit Dublin zijn
gelopen. Een aardige parallel met het leven van The General – ze hadden
'm beter 'capuchonman' genoemd – wiens rise & fall we hier volgen.
Het modernistische intro lonkt nog naar avant-garde, door het eínde
letterlijk terug te spoelen. Daarna belanden we echter al snel in een
gangbaar ritme. Gangsterbaas Gleeson en zijn boys 'pullen' heist na
heist. Met smaak, roomsoesjes én varkens-shirts. Swinging Dublin.
Lachend, all the way naar de rechtszaal en weer terug. Deze mannen zijn
trots op 'hun trade', en hebben niks met loyalisten, royalisten of de
IRA. The General doet alsof ie Robin Hood is – 'this is my way of paying
taxes – maar hij staat er toch vooral voor zijn eigen plezier en
hachje. (Ook in de rij om de 'dole' op te halen). Het 'tegenwerk' van
de Ierse politie is dermate oenig dat politiebaas Jon Voight er héél
vermoeid bijloopt. Zijn capaciteiten worden niet ten volle benut.
Gleeson schittert wel. Zeker wanneer regisseur John Boorman de robberies
laat zitten. Uiteindelijk is de criminaliteit van The General juist een
sneu moeras van armoe en alcohol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten