'Madonna Santa, my husband's body with
the head of a clown.' Tennessee Williams pende ook wel eens een mal
en minder scenario, waarin hij iets teveel stof op de hoorntjes
neemt. The Rose Tattoo blijft zo steken tussen oorverdovend
decibeldrama en verwrongen komedie. De film begint nog spannend.
Williams slecht altijd wel een taboetje of twee. Zo ook hier. Een
tatoeageshop is een zelden vertoonde locatie in een oude film, en een
vrouw die het overspel bezegelt met een eigen prentje, dat is zelfs
noir-terrein pur sang. De femme fatale verdwijnt echter snel uit
beeld. Net als de homp vlees die buiten de pot pist; we zien heel
ingenieus alleen zijn brede rug. The Rose Tattoo gaat over de
voornaamste achterblijver. Anna Magnani geeft álles, in haar
ondergoed zit ze volslank depressief te wezen. Het heeft bij momenten
zeker wat, maar vaker leidt haar lijden tot lawaai. Het wachten is
dan op de tweede ster. Burt Lancaster. Pas na een uur duikt ie op.
Monnikenkapsel en – inderdaad – die rare karakterkop. De koekwaus
uit een lange lijn van koekwauzen ziet zijn reddingsboei drijven in
een tranenbad. Jij hebt 'Face, figure and a heart'. (Ik zeg: leuk om
te zien, mee te zijn en mee te zoenen.) De Italiaanse diva gelooft er
niks van. Williams eigenlijk ook niet. Moet hij nu positief gaan
doen? Met tegenzin. 'Nothing's too good for a man, if the man's
good.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten