'Our chancellor has a weakness for big
industrialists.' Een mega-giallo met grote namen en dito budget.
Zoiets moet Visconti voor ogen hebben gestaan, vanaf de cheesy
intiteling tot en met het morbide einde. Nazi's en femme fatales, en de
eeuwige vraag of je wel de juiste 'dub' zit te kijken. Het zijn de
thirties in Duitsland. Een staalfamilie worstelt met het nieuwe regime.
Sommige zijn voor, andere tegen, en allen zijn pro-centjes. Langzaamaan
raakt bijna iedereen besmet. Verval als virus. In de marge is de film
een fijn geschiedenislesje. Duitsland is bepaald geen eenheidsstaat.
Zelfs de positie van Hitler is niet onaantastbaar. De ploerten van de SA
roepen dat ze 'Hitler ook op de bok hebben gezet, dus...' Juist het
einde van de bruinridders (ten faveure van de SS) is de beste sequentie
van de film. Melancholisch gewelddadig in Peckinpah-style, vermengd met
Berlijnse decadentie. Orgastische massamoord als cabaret. Eerst zuipen
en dan de lange messen trekken. Nazisploitaiton. De staalfamilie vond ik
verder nogal standaard Freudiaans. Zelfs 'night porter' Dirk Bogarde
grijpt niet echt bij de keel. Het boeiendst is ene Helmut Berger, de
perverse broer van het stel. Hij heeft een voorkeur voor jonge meisjes
én zijn moeder. Dat verklaart al die bezwete koppen. Over een onwillig
familielid: 'Zijn Hegeliaanse systeem is nog niet goed ontwikkeld.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten