'Wat heeft hij?' 'Hij heeft
zijn groente niet opgegeten.' De Vic Chesnutt-tragedie in een
Nederlandse film vol Duitsers, geschreven door Esther Gerritsen. Dat
betekent verwondering en depressies. Het is nog wel zoeken naar de
juiste afstelling, al heeft ie goede momenten. Eerst is er een
intrigerende onduidelijkheid. Het vleermuis-meisje Nena (Abbey Hoes in
Ramones-shirt) bekommert zich als een piepjong begeleidingsmeisje om een
zielepoot in een rolstoel. De twee zijn samen lekker cynisch, de een
verloren in 'teen angst', de ander (zo zonder werkende tenen) in
Kafkaesk opgesloten lichaamsangst. Dan blijkt de man haar vader.
Misschien wílde ik het zelf gewoon niet zien – doe mij maar een soort
Her ten slotte – maar ik vond het toch even een moeilijk te behappen
perspectiefwisseling. Waar pa aftakelt wordt Nena 'opgetakeld' door d'r
eerste vriendje. Een simpele ziel met wat pitchers-lesjes. De
aanwezigheid van honkbal is zo wel heel doorzichtig. (Jammer van de
kekke trainer met Levon Helm-cap.) 'Niet denken: gewoon voelen én zijn.'
Therapie op alle honken. 'Je weet waar de condooms liggen'-moeder
Monique Hendrikx komt er bekaaid vanaf. Handicaps zorgen voor
verwijdering. Het is eigenlijk keihard realistisch, maar het past niet
helemaal in een melodramatische film die gaandeweg op één duistere,
dissonante toon blijft hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten