Vorig jaar zat ik bij The Selfish Giant al aan Fietsendieven te denken,
maar die vergelijking had ik er dus nog dikker op kunnen leggen. De
Engelse film was een halve remake van Vittorio Di Sicca's Shoeshine.
Inclusief paard. Zet ergens zo'n beest bij (liefst groot, wit en alleen)
en je scene krijgt meteen iets mysterieus en magisch. De twee Shoeshine
mennekes zijn helemaal gek op het beest, en sparen vlak na WWII
fanatiek om het edele dier te kopen. Ze mogen er alvast wat
proefritjes op maken. Met zijn tweeën, zonder zadel. Echte vriendschap.
De feeërieke kinderdroom (inclusief waarzegster) wordt helaas snel
verstoord. Na wat akkefietjes begint De Sica aan een gevangenis- en
rechtbankfilm. Door de zoetgevooisde muziek en het Italiaans-overdreven
brutale acteren van de jeugddelinquenten wil dat toch niet echt hardcore
naturalistisch worden. (Ondanks een shot dat me aan Roma, Citta Aperta
deed denken.) Sommige van de gevangenisscenes zijn zeker gritty, maar
dit is toch ook een soort Dickens meets RAI Uno. Richting finale – als
de vriendschap van de twee uiteengeslagen is door cynici in alle soorten
en maten – begint De Sicca's operastijl weer wel te werken. Eén
advocaat heeft enkel 'volwassen' advies: 'Bewaar dat voor de biecht, in
de rechtbank zeg je wat ik wil dat je zegt.' De andere advocaat 'houdt
het kort'... Met de kids als klos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten