'Je
suis noir.' Een film noir met 'noirs', was die er al? Goed idee van
Claire Denis. Nachtelijke intro's worden er nog wat mysterieuzer van.
(Black on black, ten slotte...) Moet ik altijd denken aan de
burgemeester van een Drents dorpje, die vond dat de asielzoekers maar
'lichtgevende hesjes' aan moesten trekken... Flauw gegein daargelaten
gaat S'en Fout la Mort eigenlijk ook meer over mannen dan over ras.
'Haantjes en mannen, het is hetzelfde.' Isaach de Bankolé en Alex Descas
worden door een Franse sjaggeraar ingehuurd om in een shabby complex
een haantjesgevecht op – eh – pootjes te zetten. Letterlijk dus. Descas
is een soort Malcolm X. Broeierig én gevoelig. Zijn trainingen met de
hanen zijn zowel komisch als voodoo-indringend. Hiphop tape aan en de
beestjes maar rondjes laten rennen. Ondertussen wordt hij echter
verliefd op een wit kippetje (dus toch ras!) tevens de piepjonge
echtgenote van de 'patron' (dus toch film noir!). Hij projecteert zijn
liefde dan maar op de mooiste witte haan. Isaach staat er erbij, kijkt
ernaar, en doet de analyse in voice-over. Het dreigt soms zelfs voor
Denis-begrippen wat al te schetsmatig en tentatief te worden. Niks plot
twists. Gewoon lijden. Restjes koloniale herinneringen vermengen zich
met druilerige Franse regendagen gedrenkt in alcohol. Zelfs Marley's
Buffalo Soldiers werkt niet langer opzwepend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten