'I'm sorry for shy people.
They must be awfully lonely sometimes.' De gekke leraar, met niemand
behalve zijn geleende kinderen. Elk jaar verdwijnen ze in de mist. Een
mooi uitgangspunt voor een 'tijd stroomt'-epos. Het veranderen van de
jaren wordt gesymboliseerd door de gehanteerde Latijnse
uitspraak! Tot afschuw van Meneer Chips moeten de kinderen op een
gegeven moment 'Kikero' gaan zeggen... Ook de leukste grap maakt gebruik
van de Oude Taal. Wereldoorlogen wekken dode talen tot leven. Maar dan
zijn we bijna aan het eind, als het afscheid nadert. Goodbye, Mr. Chips
is – ondanks die titel – beter in de openingsfase. De afkalving van de
ambities van de leraar. Elk jaar iets meer gefnuikt. Elk jaar eenzamer.
Mopperend op de bureaucratisering. (Dan al!) But everyone loves a sad
professor. Een collega sleept 'm mee naar de Alpen. Het enige moment dat
Chips buiten zijn habitat treedt. Meteen is het prijs. Een vrouw! De
Kader Abdolah-snor van de man krult zelfs door zijn verlegenheid heen.
Een mooie menselijke scene, die razendsnel wordt afgestraft. De film
vertraagt niet voor het ware drama. Zelfs een potentieel uiterst fraaie
(maar pijnlijke) April Fool's Joke wordt houterig voorbij gesjeesd. We
moeten immers naar een supersentimenteel einde. De leraar en de
kostschooljongetjes. Het krijgt nog bijna iets fouts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten