Je kunt het rustig aan Preston Sturges overlaten om óók tijdens de
WWII-propagandaproductie een oorlogsverhaaltje met een stevige twist te
serveren. De marinemannetjes worden zowaar belachelijk gemaakt. Hij
durft. Sturges komedie pakt modern uit, juist omdat hij peurt in die
eeuwige Amerikaanse belachelijkheden. Je kunt duidelijk zien dat Woody
Allen hier goed heeft opgelet. Eddie Bracken speelt een geflopte
marinier die terugkeert naar zijn dorp. Hij drinkt zich nog even moed
en, en komt zes echte mariniers tegen. Die willen hem wel onder de hoede
nemen. Zijn gedaanteverwisseling pakt iets te goed uit. De smalltown
'goes bananas'. Een Ivesiaanse collectie big bands begint polytopisch
voor onze held te spelen. Vooral de eerste fase is zalig (of Zelig)
Allenesk. Bracken is gortdroog in blinde paniek, en één van de mariniers
heeft een heerlijk moedercomplexje. Het ultieme kapitalistische
eerbetoon vindt tijdens een kerkceremonie plaats. Een schuld wordt
kwijtgescholden! Het kan dus wél... Al even bij de tijd is het
daaropvolgende plannetje. Moet 'onze held' geen burgemeester worden?
Meneer de Burgemeester (een waar Samson-typetje) is aanvankelijk vol
vertrouwen: I’m not running on a platform of correct grammar.' Dan volgt
De Biecht. Nu is de burgemeester in alle staten: 'I think it's a
vindication campaign!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten