dinsdag 18 augustus 2015

Hail the Conquering Hero

Je kunt het rustig aan Preston Sturges overlaten om óók tijdens de WWII-propagandaproductie een oorlogsverhaaltje met een stevige twist te serveren. De marinemannetjes worden zowaar belachelijk gemaakt. Hij durft. Sturges komedie pakt modern uit, juist omdat hij peurt in die eeuwige Amerikaanse belachelijkheden. Je kunt duidelijk zien dat Woody Allen hier goed heeft opgelet. Eddie Bracken speelt een geflopte marinier die terugkeert naar zijn dorp. Hij drinkt zich nog even moed en, en komt zes echte mariniers tegen. Die willen hem wel onder de hoede nemen. Zijn gedaanteverwisseling pakt iets te goed uit. De smalltown 'goes bananas'. Een Ivesiaanse collectie big bands begint polytopisch voor onze held te spelen. Vooral de eerste fase is zalig (of Zelig) Allenesk. Bracken is gortdroog in blinde paniek, en één van de mariniers heeft een heerlijk moedercomplexje. Het ultieme kapitalistische eerbetoon vindt tijdens een kerkceremonie plaats. Een schuld wordt kwijtgescholden! Het kan dus wél... Al even bij de tijd is het daaropvolgende plannetje. Moet 'onze held' geen burgemeester worden? Meneer de Burgemeester (een waar Samson-typetje) is aanvankelijk vol vertrouwen: I’m not running on a platform of correct grammar.' Dan volgt De Biecht. Nu is de burgemeester in alle staten: 'I think it's a vindication campaign!'

Geen opmerkingen: