Het viel me laatst in de bios ook weer op. Iedereen (inclusief
ondergetekende) zat de hele film lang snoep te malen. De Japanse
gangster uit het meta-intro van Tampopo kan daar bepááld slecht tegen.
Hij laat voor zichzelf echter wel gewoon een uitgebreid diner op een
uitklapptafeltje serveren... Daarmee zijn we meteen bij het hoofdthema:
Eten. Japanners zijn er goed in. Al die rituele handelingen, dipjes en
datjes. Het klaarmaken van noodles is een Nooteboom-achtig mysterie.
Serieus moet men Tampop verder niet nemen. De film is eerder een
verzameling Klokhuis-sketches, met de zoektocht naar de perfecte noodle
soup als 'ramen'-werk. Een trucker met cowboyhoed redt daarin als The
Stranger een 'diner'. De associatieve onzin eromheen schiet
alle kanten op. Zo wordt een zakenuitje hilarisch in verlegenheid
gebracht in een Frans restaurant. Bijzonder sexy is een episode met een
oestermeisje en een druppeltje dubbelzinnig bloed. Wat Japanners
allemaal met eieren kunnen wist de cinefiel al uit een zekere
seks-classic, maar Tampopo doet op het d'r dooier gemak over. Tegen het
einde loopt de meligheid wat klappen op, ook omdat steeds weer dat
onverslijtbare Mahler-thema klinkt. Een moeder voltrekt nog één keer
haar taak. Het hete hart van de film blijft intussen kloppen. 'If you
boil it, the soup will never clear.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten