'When
my thoughts about the future are particularly gloomy, I find myself
feeling more and more lighthearted.' Op en top Brits pareltje. Met
grote klasse over de klassen. What else? Altman zou het jaren later nog
eens overdoen met Gosford Park. The Shooting Party is net zo goed. En
nog een stukje economischer. Niks expositie. We droppen gewoon als 'dead
ducks' in de schoot van het schietfuifje. De oude en versleten James
Mason voert het 'pack' aan, dat met portjes in de hand over de 'regle du jeu' discussieert. Het jaar is 1913, dus
verandering is op til. Wat moet de aristocratie nog, nu ze enkel nog
zinloze spelletjes kan spelen? Verrassend is het ecologische subthema.
Het jongste zoontje bekommert zich om zijn tamme eend. Het beest
wordt Elfrida Beetle genoemd, het resultaat van een heerlijk
woordspelletje. Tijdens de jacht verschijnt er een oud mannetje met
protestbord en pamfletten. De Partij voor de Dieren, ze bestond! Zo vult
de film langzaam de harten met licht-excentrieke personages, kleine
gesten en – natuurlijk – de dienstbaren 'achter de schermen'. Het
eendenjongetje heeft 'the sweetest thing' als servant. Wat een liefde en
wat een gróte ogen. De mannen met de wapens krijgen hulp van hun volkse
'beaters'. Een oude verdwaasde stroper lijkt op Herman van Veen. Ga
maar vast naar huis. Ik kom een sigaretje later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten