Cavalcade

Kijk, eigenlijk is dit net The Good Earth: een wijdlopig epos over een niet zo vreselijk boeiende familie. Maar doordat de makers het 'bij zichzelf' houden raakt deze film wél snaren. Ze weten waar ze het over hebben. Je proeft het aan elke straat, en aan elk dansje. 1918 was toen ook nog zo dichtbij! De jaren '30 vormen een bijzonder moment van vergeefs zoeken naar houvast. Even contempleren (en feesten!) tot de oorlogsmachines weer bulderden. Cavalcade begint en eindigt met oud en nieuw, dus het is sowieso een echte 'reminisce'-film. Steeds meer geproost op het verleden, en steeds minder op het heden. We beginnen ver weg, in 1899, als de Tweede Boer Oorlog woedt. Ik hoopte stiekem op een hele film dáár, maar het blijft bij wisecracks over Kruger. Een Brits upper class gezinnetje stuurt haar vader én haar butler. Beide mannen zijn zo op en top British dat ze gewoonweg sprekend op elkaar lijken. Misschien is dat wat Cavalcade wil zeggen met dit panorama. Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. En sommige van ons zitten in de Titanic. Het is de moeder van het gezin die de film haar serene focus geeft. De grote mijlslaarzen van de geschiedenis delen schoppen uit, en zij incasseert ze sereen, met een almaar treurigere blik, in die veilige loge van het theater. Elke dag, Mesdag. 'I can't bear to think of it and I can't stop thinking.'