maandag 10 augustus 2015

Hope and Glory

'Thank you Adolf!' Oorlog heeft zo zijn leuke kantjes. Als de Duitse bommen vallen wordt 'poor old London' een rondstruingebied voor jong en oud. Op zoek naar shrapnel en knappe soldaten. Nu de 'moraal' van huis is kan er wat uitgevroten worden. Boorman's Hope and Glory wordt zo een film fueled by Fuller-power. En The Big Red One, dat is de no nonsense-dochter van een Engels middenklasse-gezinnetje. Zij gaat aan de wandel met een Freddie Mercury-achtige Canadees. Pa zorgt – mits aanwezig – voor het Robin Williams-sentiment, en moeder heeft wat Cassavetes-mals. Het zoontje is het hart van het verhaal. Het straatratje heeft de turbotijd van zijn leven. Opgroeien gaat ineens snel, ook al staat hij in één van de liefste momenten wel te janken om zijn tinnen soldaatjes. Even terug in zijn vroegere zelf geschoten. Verder is er dus vooral plezier. Luchtig, maar raak in de details. Het gezin luistert met kerst naar 'the king's speech'. Momentje van een minuutje, maar het zegt meer dan een héle film over de stotterkoning. 'Better than last year', zegt pa als de koning uitgehakkeld is. 'Dat zeg je elk jaar, pa!' Laat in de film duikt opa op. Een goedmoedige seksist. Hij past precies bij het wilde sfeertje. Zijn band met het jongetje bestaat uit elementaire bouwstenen. De meisjes van vroeger plus cricket! Eén tegen één, en de regels worden snel duidelijk.

Geen opmerkingen: