'Thank you Adolf!' Oorlog heeft zo
zijn leuke kantjes. Als de Duitse bommen vallen wordt 'poor old London'
een rondstruingebied voor jong en oud. Op zoek naar shrapnel en knappe
soldaten. Nu de 'moraal' van huis is kan er wat uitgevroten worden.
Boorman's Hope and Glory wordt zo een film fueled by Fuller-power. En
The Big Red One, dat is de no nonsense-dochter van een Engels
middenklasse-gezinnetje. Zij gaat aan de wandel met een Freddie
Mercury-achtige Canadees. Pa zorgt – mits aanwezig – voor het Robin
Williams-sentiment, en moeder heeft wat Cassavetes-mals. Het zoontje is
het hart van het verhaal. Het straatratje heeft de turbotijd van zijn
leven. Opgroeien gaat ineens snel, ook al staat hij in één van de
liefste momenten wel te janken om zijn tinnen soldaatjes. Even terug in
zijn vroegere zelf geschoten. Verder is er dus vooral plezier. Luchtig,
maar raak in de details. Het gezin luistert met kerst naar 'the king's
speech'. Momentje van een minuutje, maar het zegt meer dan een héle film
over de stotterkoning. 'Better than last year', zegt pa als de koning
uitgehakkeld is. 'Dat zeg je elk jaar, pa!' Laat in de film duikt opa
op. Een goedmoedige seksist. Hij past precies bij het wilde sfeertje.
Zijn band met het jongetje bestaat uit elementaire bouwstenen. De
meisjes van vroeger plus cricket! Eén tegen één, en de regels worden snel
duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten