Schatjes

'Wat is dit nu!?' 'Ik ben te zát lul!' Ja, dit heeft een bepaalde botte allure. Een beetje als het zandkasteeltje met het Amerikaanse vlaggetje, dat door pa Faber met zijn slee plat wordt gereden. Ik kan me zo een Amerikaanse nasynchronisatie voorstellen, uitgebracht in sjoemelige small town matinees. (En misschien gebeurde dat ook wel, ik spot een poster met 'Army Brats'.) Had nooit zo'n hoge pet op van Peter Faber, maar zet 'm aan het schmieren met vliegenierspet, en hij weet een Jack Nicholson-achtige waanzin te bereiken. Regisseur Ruud van Hamert pingelde de lekker cheesy eighties-muziek er zelf bij. De beelden zijn, eh, 'stemmig'. (Zelfs zonder Jan de Bont.) En dan is er nog de veertienjarige Akkemay. Enkel een voornaam. Dus dat wordt sexy. Molly Ringwald zonder preutse trekjes. Het dochtertje ontdekt – onder de douche – de tennisleraar. Flodder met Nabokov. Voor de rijken, door de rijken. Decadentie uit de Dr Batenburglaan, Breda. Tijdje terug verkocht voor 3.5 miljoen. 'Er komt een heel normaal gezin in', aldus de makelaar. Nu snap ik de grap. Hoewel de film wel erg weinig tijd neemt voor een intro, en al snel voortjakkert in de hak en smijt-achtbaan, zijn er twee kortstondige momentjes van maffe melancholie. Een heus liedje! En, een stukje 'bonding' van broer en zus. 'Hier heb je een tientje, voor de wekker.'