Gedempte
trompetten en een halfnaakte vrouw. Wie heeft er meer nodig? Het is simpel.
Ik houd niet van jazz, maar wel van jazz in films. Die broeien noirig,
die hebben sexy klasse. Stormy Monday is een superstijlvolle combi van
Moonlighting en The Long Good Friday. Sean Bean speelt een geblokte
bloke zonder eigenschappen die doelloos door Newcastle upon
Tyne dwaalt totdat ie op Melanie Griffith botst. Newcastle lijkt de
meest Europese stad van de UK. Overal oude steentjes. In (bewust)
contrast daarmee houdt men American Week, en welk genre past daar nu
beter bij dan jazz! Helaas voor de middenstand is de enige aanwezige
jazzband het Krakow Jazz Ensemble, en die hebben zo hun eigen
interpretatie van het genre. VVD- noch VVV-waardig. Het volkslied wordt
op zijn Ornettes verkracht. Stormy Monday is geen film van dialogen. Het
gaat om de muzikale en visuele vondsten. Zo brandt er een foto af tot
een abstract kunstwerkje. Ook de kleine parallelen zijn genieten. De
pianostemmer die overal opduikt, en de ochtendlijke staat van ontkleding
van de hoofdpersonages. (Noem het een intiem puzzelstukje.) Als de
American Week zijn hoogtepunt nadert, neemt - toepasselijk genoeg - ook het geweld toe. Blade
Runner-regen klettert sloom neer. De Polen klinken precies zoals een
omschrijving van jazzclubeigenaar Sting; net een drummer die van de trap
valt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten