'I haven't been deconstructed in a long
time.' De verslaafde en de scherven die je nooit meer bijeen krijgt
geveegd. Zelfs niet met hulp van een 'assistant editor'. Lisa
Chlodenko laat in haar debuutfilm werelden van verschil op elkaar
botsen. Steriele kunsthipsters stoten op de vunzige schaduwwereld van
heroïne; het brave jonge ding op de wereldwijze fotografe. Radha
Mitchell vertegenwoordigt de veilige kant van die polen. Het
wenkbrauwmeisje ontdekt dat er een legende boven haar woont. Haar
degelijke vriendje heeft het gevaar snel gezien, maar het meisje wil
meer. De 'vriendengroep' omarmt haar maar al te graag. Elke ziel
extra om je samen lethargisch te voelen, is er eentje. Ally Sheedy
máákt de film. Zij is de fotografe met een gat van tien jaar in
haar cv. Tanig en indringend hypnotiseert Sheedy niet alleen het
meisje, maar ook de kijker. Ze suggereert peilloze diepte, waar die
niet (meer) is. Verlepte diva Patricia Clarkson neemt het
clichématige slow motion-gehalte van de film voor haar rekening.
Chlodenko lijkt me beter thuis in de kunstwereld. Iedereen praat er
in Bourdieu-ismen. 'A cultural currency!' Voor de 'addict' heeft nog
maar één ding waarde. Vreemd toch, hoe juist de verslaafde mét
ambities altijd het snelst loslaat. High Art piekt gelukkig wel op
een warme plek. Een prachtige liefdestraan. Jezelf vinden in een
omarming zonder beklemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten