Of Horses and Men

Doodenge beesten, paarden. Ik zal die éne keer dat ik met mijn zevenjarige zusje meeging naar de manege nooit vergeten. Tien meisjes in 'de bak', jankend op hun viervoeter. Graag willen, maar niet durven. De korte IJslandse bestiale komedie Of Horses and Men durft wel, maar het wil toch niet echt lukken. Ik had me nog zó voorgenomen om minder woordgrapjes te maken, maar een handvol sketches rondom paarden, het had echt niet gehoeven... Sorry. Aanvankelijk heeft de film wat van Diederik Ebbinge's Matterhorn. Precies en doordacht, maar ook steriel. Bijna elke passage bevat precies één pointe, die de boel steeds nipt redt, maar waarover ik niets kan verklappen. Er blijft zonder twist niet veel over. De film lijdt zo al snel onder een schrijnend gebrek aan mensen. Het lukt niet in te haken in die gebreide truien (Jaja.) Paarden, die zijn er genoeg, maar dat snapte u al. Als de grapjes viezer worden, zijn er gelukkig wel wat leuke voorbeeldjes van zieke Takashi Miike-achtige humor. Met paardenlullen. Natuurlijk. Soms wordt het haast bijbels, in een vieze Hongaarse stijl. (Er gaat nog net geen pik de fik in). De botsing van fraaie natuurbeelden en gortdroge humor wringt bijzonder schizofreen. Een feel good film om je naar bij te voelen. Het blijft tachtig minuten lang een soort compositiedrogreden. Goed in stukjes, overkoepelend niks.