'I am the patient, you're the impatient.' Inrichtingen. De Rubik's
kubussen van de cinema. Draaien, draaien, twisten, twisten, en de plot
ontvouwt zich. Elephant Song doet niets nieuws of anders op dit gebied,
maar toch is de mindgame wel weer amusant. Stijlvol bovendien, want het
zijn de jaren '50. De zusters hebben prachtige hoedjes op, de dokters
paffen erop los, en de auto's op de parkeerplaats staan retro in de
sneeuw. Kerstavond nadert, dus de dokter moet naar huis. Daar denkt
een patiënt echter anders over. Xavier Dolan speelt 'de gek', en hij
doet dat verrassend acceptabel. In zijn (eindeloos veel betere) eigen
films had ik nooit zo'n hoge pet op van zijn acteerwerk, maar zet 'm in
een genrestuk en hij kan al schmierend mee met mensen als Catherine
Keener en Bruce “Mario Been” Greenwood. Natuurlijk is Dolan gay
(gevaarlijk en verdacht!) en vanzelfsprekend is er een dokter met wie er
'iets' is gebeurd. Psychiatric love. Het oorspronkelijke toneelstuk zal
het vast bij een slurflange dialoog hebben gehouden, maar de film doet
in moeizame Modiano-laagjes. De natuurflashbacks zijn nog wel
spiritueel, maar de verhoren ván de verhoren, die zijn eigenlijk enkel vermoeiend. Dat de dokter zelf ook een trauma heeft, ligt wel érg voor de hand. Moet de
spotlight toch weer van de loonie worden afgenomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten