Moeizame liefde bij de magnetron. Slechts de diepbevroren kippetjes
ontdooien makkelijk. Arthouse zoals het hoort. Wat hier wél echt opvalt. Het
gaat slecht met Frankrijk. Met Europa. Ik kreeg plots het gevoel dat
Franse films zoiets haast nooit durven te zeggen. Nationalistisch als
'ze' zijn. Zelfs het Franse leger wordt hier belachelijk gemaakt, op pad
met zo'n promotietruc(k) op de kermis. 'Bel nu 4032 en s'engager.'
Treurigheid troef. Moderne tijd = een hengel met een 'piepje' als je
beet hebt. Hoef je ook niet meer op te letten. Naar goed Frans gebruik
is er een Jandekiaans lelijk 'mecske' die met zijn twintigersziel in de
knoop zit. Een broeierig 'meske' heeft in elk geval wél een plan. Dat
leger. Survival. Het gaat immer slecht met Frankrijk. Met de wereld. De
beste zet van Les Combattants is de galante, progressieve
gender-omkering. Meisjes zijn de nieuwe jongens. Met alle voor- en
nadelen van dien. Zij zijn de koppige binnenvetters geworden, zij delen
de rake klappen uit. Zij zorgen nu voor zichzelf, in plaats van voor
anderen. De jongen is het lieverdje. Hij rédt de fret. Hij probeert
sensueel. Gedurende de global verwarmde zomer naderen de twee elkaar.
Een boot camp als laatste illusie dat je nog wat kunt leren van de oude
instituten, voor je op jezelf teruggeworpen wordt. Jammer dat de film
niet voor het duister-Saramagische open einde kiest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten