'Dit land is niet wat het was. De oogsttijd komt eraan, en de mensen
zijn nerveus.' De moerassige smokkellanden van Spanje begin jaren '80.
Franco is net weg, maar de slogans staan nog op de muur gekalkt. Hitler
hangt aan de muur. Het is wennen, democratie. Een heel nieuwe structuur.
De intiteling toont het gebied in prachtige (te weinig benutte) aerial
shots. Het lijkt de Nederlandse Delta wel. Mondriaaneske vlakken. De
illusie van overzichtelijkheid. Op de grond verdwaal je echter
razendsnel, zo merken twee agenten die naar deze plaats delict zijn gedirigeerd
om een verdwijningszaak te onderzoeken. Het is een typisch filmduo. De
aanstaande jonge vader en de veteraan. Het nieuwe Spanje en de spoken
van het oude. Politiek had van mij nog veel meer 'gefront' mogen worden.
Als Spaanse Zodiac voldoet La Isla Minima best, maar een 'next level
omkering' was nog beter geweest. Met het 'young white girls in
distress'-plotje écht nog slechts als afleiding in een land in
transitie-film. Het verhaaltje dropt driftig hints, begeleid door nogal
eindeloze doemdoemdoem-muziek. Zo overduidelijk dat het eerder
verwarrend wordt. (Net als het landschap.) Het duurt lang voordat de
oplossing meeslepend wordt. Toch lukt het alsnog, in de sterke slotfase.
Met dank aan een schim van een hoofd boven een achterruit raam, en heel
veel regen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten