Alleen
maar nare mensen. Witte, zwarte en grijze lui die elkaar vliegen
afvangen op een chique college campus in Amerika. 'I'm sick of your tragic
mulatto bullshit, Sam.' 'You can't say mulatto.' Amerika kent een soort
Verzuiling 2.0. Iedereen is druk bezig het eigen gebiedje af te
schermen. En is dit nou de weg naar eenheid, of het begin van nog meer
ellende? (Ik kwam er niet uit, net zoals ik niet zo zeker weet of de
staat van Nederland Assimilatieland zoveel beter is...) In elk geval
hebben 'wij' geen 'frat houses', want ook dat is maar een naar staaltje
pseudo-groepsgevoel creëren. (Alles om die 'rat race ready' kapitalist
te scheppen?) Het wat al te geconstrueerde Dear White People mist de
aangrijpende woede van een Spike Lee – hij had de film cynisch There Is
No Racism in America genoemd – maar ontbeert ook de humanistische
mildheid om boven de partijen te gaan staan. Eigenlijk is er maar één
Star Trek-grapje dat van mens tot mens doet glimlachen... De aftiteling
toont foto's van blackface-parties. Het lijkt een wanhoopspoging te
bewijzen dat we de film serieus moeten nemen. Dat lukte me niet.
Daarvoor is academisch gerommel teveel een first world problem. Het is
nu eenmaal heel menselijk om te willen zijn wat je niet bent. Dus de blanken
willen dansen op hiphop, en de zwarten willen steil haar. Racial police
profiling in de hood, dát is erg. 'Did somebody say "mulatto"?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten