Een man gooit een konijn op de toog. 'Je kan hier ook pinnen, Lei'. Maar
zoiets doet Lei niet. Hij is 'r eentje van de oude stempel. Perfect
thuis in het Limburgse grensland. Mooie beelden van mistige heuvels en
smoezelige crimes. Gejatte auto-onderdelen in de achterbak, zakken wiet
in een verlaten winkelpand. Gluckauf is in de verste verte niet zo goed
als Rundskop, maar in elk geval hebben de makers geprobeerd het lijntje
van de befaamde renbaan-passage door te trekken. Aanvankelijk lukt het. Het intro
laat vader en zoon in één magische 'cut' de jaren passeren. Van
knaapjes dat mee uit jagen gaat, naar jonge kerel met eigen handeltjes.
Zo vader zo zoon. Een wringend thema. De 'godfather' die beide
hosselaars klusjes bezorgd is een haast Cruyffiaanse schurk. (In
uiterlijk althans, zijn teksten hadden cryptischer gekund.) Johan Leysen
is lekker in de weer met duiven. Zogenaamd een braaf Limburgs boertje,
maar intussen... Dat de film volledig in het zigeunertaaltje Limburgs
gesproken wordt, verhoogd het mysterieuze gehalte nog wat. Pa en zoon
karren voor 'de Vester' naar Luik en terug. Alledaagse crime, omdat je
niks anders kan, of ooit hebt geweten. Maar ik voelde het erin sluipen.
Het probleem van de derde akte. Na een mooi verhaal over de Mijn, volgt
een al te bruuske wending. Eerder slordig dan verrassend. De laatste
twintig minuten hinken door een moeizaam melodrama. Gluckauf, Geluk op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten