'Oh, right, let's follow the magical lights. That's much safer than
being on a bus.' Ieren aan de wandel. Over de groene heuvels in de blauwe
ton. Begeleid door harpjes en andere Keltische spielerei. Voor deze
onwaarschijnlijk lieve tekenfilm dient men wel een zekere
Enya-gevoeligheid uit te schakelen. Niet dat de sirene zelf zingt, maar
Lisa Hannigan kan er ook wat van. De Ierse spiritualiteit is bijna té
bekend geworden. Stel dat de film Baskisch was, dan ware nagenoeg
dezelfde 'volksklanken' ineens wel weer pastoraal geweest. Gelukkig is
de animatie verbluffend goed. Het is natuurlijk raar om bij een
tekenfilm te roepen 'een prentenboek komt tot leven' (duh!) maar toch...
Het verhaaltje begint behoorlijk grimmig. Als een goed sprookje gaat
het over de dood. Mama krijgt een baby, maar blijft 'erin'. Haar zoon
moet het met haar herinneringen doen. Het moederskindje wordt er narrig
van. En pa? Die houdt meer van dochter. Oef. Zo psychologisch als
Coraline wordt het echter niet. Daarvoor lijkt het avontuur teveel op
Zelda. Als iemand er een indiegame van zou maken, zou dat ongetwijfeld
een groot succes worden. Grote broer en zus lopen wat af, en ontmoeten
de Ierse mythen, die allemaal de gezinssituatie spiegelen. De bad guy is
het omaatje. Omaatje kan niet tegen emoties. Een tekenfilm als pleidooi
tegen anti-depressiva? Durf te voelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten