'No way out...'
Diepe, melodische zucht voor Brian Wilson. Op zoek naar de bevestiging
van pa belandde hij jaren te laat bij een al net zo strenge vader-figuur.
De psycholoog. Voor die tijd had Brian geprobeerd weer kind te worden,
en in bed liggen wachten op de dood. Dokter Landy (een heerlijk vileine
Giamatti) zal best wel wat resultaten hebben geboekt, maar iedereen weet
hoe het afliep. Eigenlijk zit in die episode een rücksichtslos fysiek
meesterwerk van twee uur. Love & Mercy blijft echter lievig en
Hollywood-voorzichtig, en probeert álles aan te stippen. De beste scene
(met het beste shot) zit zowaar in het retro-deel. Daar waar de wortels
liggen. Brian (een pafferige, zeer goed gelijkende Paul Dano) speelt God
Only Knows op de piano. Pa luistert. Stopt een pijp. En brandt af. Even
zien we de twee van een afstandje. Een hele kamer tussen hen in. Een
hele wereld van niet-gegeven en nooit-gekregen liefde. Love & Mercy
heeft wel meer van die kille shots, maar toch ook weer nét niet genoeg
om een echte arthouse-film te worden. Zo blijft de film wankelen. En dat
is eigenlijk wel zo toepasselijk. John Cusack (die op zichzelf-lijkend
de oude Brian speelt) kijkt een film lang uitgeblust. Dat vuur, dat was
na Smile echt verdwenen. Zo poolster-helder schitterend als Pet Sounds
werd het nooit meer. Zou 'Bri' de film zelf hebben durven kijken? 'These
things I'll be until I die.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten