'There's blood and biscuits everywhere.' De humor van het coole The
Lobster is een beetje vreemd, maar wel lekker. Soms knoerthard en
cynisch, maar tegelijkertijd piekfijn gestileerd. Het kwam vast niet
alléén door het dure hotel dat ik aan Wes Anderson moest denken. Wel een
a-romantische en grimmige Anderson dan. Het verrassende eerste shot knalt letterlijk en figuurlijk. In een hotel in het prachtige
Ierland verzamelen singles zich voor een dystopie. Ze hebben een x
aantal dagen om een partner te vinden, anders volgt een gepaste
sprookjes-straf. De gedistingeerde hoofdpersoon is besnord en gekapt op
(of naar) de merkwaardige situatie. Weggelopen uit een James
Joyce-verhaal ondergaat hij de wonderlijke gebeurtenissen gelaten, als
een Man Without a Past. (Er speelt ook zo'n bandje..) Een paar
mede-mannen uit hetzelfde schuitje worden (naast concurrenten) ook
kompanen in 'de Jacht'. De kijker zet intussen de 'Dogtooth' in de
ondoorgrondelijke maatschappij-metaforen. Jammer genoeg kiest
anti-komiek Lanthimos voor het verkeerde pad. Het hotel wordt verlaten,
nog voordat de puzzel daar is 'opgelost'. Ik was liever in die rare
setting gebleven. Into the wild wordt de film eigenlijk snel minder,
hoe droogjes Rachel Weisz haar best ook doet. Het laatste shot word
zelfs verknald. Waarom niet meteen op zwart?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten