Staat van het land-film. Nuff said, eigenlijk. Iedereen weet dat het
goed zit als er een heel land 'gevangen' wordt. In Rusland lijkt dat
stiekem ook niet zo moeilijk. Corruptie in elke kier, drank in elke
'functionario', en hoog en laag bevangen door de angst voor de nineties.
Tóen was het echt erg. De vraag luidt of het heden ten dage zoveel beter
gaat. (En of dat wel een vraag ís?) Durak betekent idioot, en idioot mag je een
klokkenluider zeker noemen, in zo'n klimaat. Dat hij het daarbij lastig krijgt,
is dus geen verrassing, maar desalniettemin schokkend en beklemmend.
De kerel woont met zijn ouders, vrouw en zoontje in een gammel flatje.
Overdag werkt hij als 'plumber', 's avonds doet hij een zelfstudie. Hij
wil hogerop. In zijn omgeving gelooft niemand daarin. 'Je bent een
'durak' zegt dikke ma. 'Net als je pa'. Pa is een Billy Bob
Thornton-achtige fragilicus die zijn zoon met een groot gevoel voor
rechtschapenheid heeft opgezadeld. Dat werkt niet in Rusland. Je kunt
het bankje voor je voordeur wel blíjven vertimmeren. Als de shit
vervolgens los gaat, loopt onze antiheld begeleid door een heerlijk
melodramatische themesong richting Onrechtvaardigheid. Hij belandt op
een feestje van de 'chiefs' en de 'Poetin boys'. Zolang er valt te lachen,
is het nog wel Formanesk. Maar lichtpuntjes zijn hier van korte duur.
'Sinds wanneer maak jij je zorgen om de mensen?' Zien is geloven,
helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten