'Night mode. Rest
peacefully and reflect.' Onevenwichtige maar coole sci-fi voor alle
Geogaddi-fans. Het intro zweeft naar binnen als een BoC-interlude. Het aftandse
health institute-filmpje zit vol bezwerende stemmen en stokoude synths.
De sfeer is zo beklemmend dat het verschijnen van de filmtitel haast een
hinderlijke distractie wordt. Beyond the Black Rainbow doet niet in concreet namelijk. Niks plot. Dit is Ex Machina gestript van alle
actie-elementen, en ook van het naakt. Wel wordt er wederom aan 'de
vrouw van de toekomst' gebouwd. 'Your readings are relatively stable'
zegt de enge prof, terwijl hij het arme kind hypnotiseert. (Of zij hem?
Of beide elkaar?) Na het eerste kwart begint de film wel wat onder haar
eigen minimalisme te lijden. Het tempo sjokt sloom, de sprekers zijn sloom,
de muziek is stiekem ook wat sloom (met van die eindeloze één noot
synth-errupties.) Gelukkig volgt dan de wending naar totale waanzin. We
duiken Under The Skin. Alle huiden en helmen worden afgeworpen. Ik dacht
ineens: dit is het verhaal van die motorrijder. Een man die het einde
van Alles heeft gezien. Eindelijk mag ook het meisje haar magische Black
Moon-ding doen. De slotscene is dan weer wel flauw, en letterlijk
lachwekkend. Off én on screen. Dan liever nog eens denken aan de tunnel
of love. 'Take home the mother lode, Barry.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten