Nu ook al sequels op succesvolle documentaires? Wel begrijpelijk, overigens. Waar
Oppenheimer in the Act of Killing de daders over hun slacht-partijen
liet vertellen, zoekt hij nu de slacht-offers op. Dat is toch een
bekender perspectief. (Mijn hart zou bloeden als ik hier over saaier en
clichématiger zou beginnen, maar ergens in de verte sluimert het...) In
een wat al te vaak terugkerend shot bekijkt de broer van een van de
slachtoffers Oppenheimers vorige docu. Grimmigheid was zelden zo sereen. De
stokoude ouders van de man zorgen aanvankelijk nog voor wat
lichtvoetigheid. Moeder klept recht voor de raap. En papa is het oudste en
dunste wezentje ooit op doek getoond. 'Nee joh, hij moet 140 zijn'.
(Aldus moeder.) Het gehannes, gewas en gepoeder van de Benjamin Button
zorgt voor absurde taferelen. Het neigt naar bejaardensploitation, maar, jemig, wat een taaiheid. Ook deze docu weet weer vele emoties op te roepen.
Confronterend. Gênant. Moeizaam. 'Niet over politiek beginnen'. Elk
gesprek de bekende smoesjes. 'We deden slechts wat van hogerhand was
opgedragen.' 'Wij wisten er niks van'. Vraag me af of iemand ooit zo'n
film met nazi's heeft durven maken. Wat een lef. De laatste scene met
wéér zo'n familie scherpt de lens nog een keer. 'Eerst vond ik je aardig
Joshua, maar nu niet meer.' Mensen willen enkel hun eigen waarheid
aanzien. Afzien doen anderen maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten